Un grupo de mulleres “ás que xa lles chaman vellas, por estar na década dos sesenta, setenta, oitenta, noventa” reúnense en torno a unha mesa. Falan por medio da palabra, a imaxe e o son, do paso do tempo, do amor e as súas ausencias, da (in)dependencia, dos coidados, da vellez e da morte. Chegan das catro provincias galegas, de cidades e aldeas, todas representantes dun sistema de coidados -invisibilizado- que nos sostivo e nos sostén.
Reúnense para realizar un exercicio de memoria e proxección colectiva que se inicia coa posta en común dunhas vidas atravesadas pola cultura do amor baseada no sacrificio, para xuntas revisar e reconstruír, desde a experiencia individual e colectiva, un sistema de coidados máis xusto e equilibrado, que reivindique a potencia e a necesidade do estar, escoitar, acompañar e alimentar as distintas etapas da vida.
En tempos de conflitos e velocidade, onde o valor das vidas mídese pola súa capacidade de producir, Mulleres en rede reivindica o valor subversivo dos coidados e a necesidade de actualizar, equilibrar e visibilizar ese labor esencial dende os códigos do presente.